Verhuizen en afscheid nemen

Verhuizen is soms afscheid nemen

Volgende week gaat mijn schoonmoeder verhuizen dus er komen drukke tijden aan. Ook mijn oma heeft het huis verlaten waar ze ongeveer 70 jaar heeft gewoond. Ze is bijna 90 nu en het werd langzaamaan tijd om naar een bejaardentehuis te gaan verhuizen. Men zegt wel dat verstand met de jaren komt, maar de ouderdom brengt ook gebreken met zich mee, zodat het onverantwoord is alleen in zo’n grote woning te blijven.

Het valt haar erg zwaar de deur achter zich te sluiten van het huis waar ze zo lang met veel plezier woonde, waar haar 11 kinderen zijn geboren en waar ze zich graag liet omringen op zondag door haar kinderen en aanhang.
Af en toe komt ze er nog – de overdracht heeft nog niet plaatsgevonden – en dan fleurt ze gelijk op, ze is weer ’thuis’. Daar liggen alle herinneringen, die dan bovenkomen, plus bijbehorende verhalen. Het is afscheid nemen van een tijd van het leven en dat is moeilijk. Het lijkt op een afscheid van die herinneringen, zelfs een beetje op afscheid van het leven. Je zou zo graag anders willen voor haar maar ja, sommige dingen zijn onvermijdelijk.
Verhuizer
Mijn schoonmoeder moet haar huis verlaten omdat het tegen de vlakte gaat. Ze heeft er bijna 44 jaar gewoond en 3 van haar 4 kinderen zagen er het levenslicht. Ze krijgt er een mooi appartement voor in de plaats maar of ze daar nou zo blij mee is? Die herinneringen hè, dat verleden… En als je verleden ‘langer’ is dan je toekomst is dat zwaar. Ik zeg wel tegen haar dat ze haar herinneringen met zich meedraagt. Maar het is toch anders, in d’r eigen huis is het tastbaarder, ziet ze alles als het ware nog voor zich.

Zelf ben ik een keer of 5 verhuisd en alleen de eerste verhuizing viel me zwaar. Ik was toen 16 en ging van mijn geboortedorp naar ‘de grote stad’. In mijn dorp woonden veel vrienden, er was het zwembad en de sporthal waar ik werkte, ik ging er in het weekend op stap. Maar eenmaal de vrijheid en het uitgaansleven geproefd van de stad wilde ik al snel niet meer terug. Maar misschien verandert het bij mij ook als ik oud(er) ben, dat het steeds moeilijker wordt het vertrouwde los te laten.

Hier vertel ik over een recentere verhuizing.

Gepubliceerd Door
Gecategoriseerd als Kim

4 reacties

  1. Inderdaad Kim, hoe ouder, hoe langer, des te moeilijker het loslaten is. Je laat een stuk van je leven achter wat je eigenlijk bij leven al “begraaft”. Vooral bij oudere mensen doet dat zeer. Vooral als ze er veel mooie herinneringen hebben liggen.

    erik

    Beantwoorden

  2. Het is heel herkenbaar. Mijn vader is met geen stok zijn huis uit te krijgen. Het is te groot voor hem alleen, en soms vind ik het ook onverantwoord, maar hij luistert gewoon niet en blijft zitten waar hij zit.

    Ik wens je schoonmoeder sterkte met de overstap en hoop dat ze zich in haar nieuwe appartement ook weer een beetje thuis kan gaan voelen.

    Beantwoorden

  3. Ik heb nog nooit met weemoed teruggedacht aan vorige woningen en aan het laatste al helemaal niet. Achterom kijken heeft geen zin, maar als je echt oud wordt en lang in een huis hebt gewoond ligt het waarschijnlijk anders.

    @Vrouwke
    Zolang hij zich daar redt zit ie er toch prima? Kleiner wonen betekent niet verantwoorder wonen, het betekent ook niet dat er dan geen ongelukken of wat dan ook kunnen gebeuren.
    Mijn moeder (78) heeft ook een kast van een huis en een tuin van 1.000 m2, nou en? Pas het laatste jaar komt er af en toe iemand helpen met zware huis- en tuinklussen, maar er is geen enkele reden voor haar om te verhuizen. Ze heeft wel eens een appartement bekeken, maar zou doodongelukkig zijn zonder tuin en ruimte om zich heen; zo lang het niet strikt noodzakelijk is moet ze lekker blijven zitten waar ze zit, de boel verkopen en elders gaan wonen kan altijd nog.

    Beantwoorden

  4. Annabee, het is niet zozeer een kwestie van achterom kijken, hoewel er dat vast mee te maken heeft. Het is voor hen erg moeilijk om hun huis te verlaten, ze willen het liefst dat alles blijft zoals het is/was.
    In het geval van mijn schoonmoeder is het vervelend omdat ze de hele straat, wijk eigenlijk gaan slopen, dus ze moest wel.
    Maar mijn oma heeft zich ook lang weten te redden, heeft zich altijd verzet tegen een verhuizing. Nu begint ze echt achteruit te gaan, te dementeren en is het niet meer te doen.
    Terwijl mijn andere oma al jaren in een, eerst inleunwoning woont, daarna steeds naar meer verzorging tot aan verpleging toe. Zij wil al jaren dood maar ja, de natuur helpt niet mee.
    Het is dus opvallend hoe groot de verschillen kunnen zijn tussen mensen en leeftijd zegt eigenlijk niks.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.