Oogcontact, interview met Kim
De weg van Kim naar zelfstandigheid
Over wegstrepen en opbouwen als je blind wordt
Kim (28) is blind. Vroeger kon ze zien. Ondanks haar blindheid is Kim onafhankelijk. Zo werkt ze bij de Kindertelefoon en het gehandicaptenplatform. Ze heeft hard moeten knokken voor haar positie, voor zelfrespect en voor vertrouwen in haar eigen mogelijkheden.
Een auto-ongeluk maakte Kim blind. In 1klap verloor ze een groot deel van haar vrijheid. Ze was net 18. “School, uitgaan, het bijbaantje; het viel allemaal weg. Gewoon even de stad in om te winkelen was onmogelijk. Laat staan een terrasje pikken en terug gaan wanneer je wilt.”
Bij het ongeluk kwam Kims vriend om het leven. “Mijn relatie was weggevallen. Dat was heel zwaar om te verwerken. Daarnaast moest ik ook mijn handicap accepteren. Alles bij elkaar was het zo’n grote dreun dat het wel een jaar duurde voordat ik realiseerde wat er was gebeurd.”
Een paar maanden na het ongeluk leerde ze op een regionaal centrum braille en met een stok lopen. Daarna ging ze naar een revalidatiecentrum.
“Het eerste jaar leerde ik allerlei praktische dingen, zoals koken maar ook met de computer werken. Dat klinkt als kleine dingen maar het is heel belangrijk. Na een periode alles wegstrepen wat je niet meer kan, ga je opbouwen. En dat begint met een briefje tikken, je eigen stereo bedienen of je zelf aankleden. Het geeft zoveel plezier als je dat weer kunt.”
Na dat jaar kreeg ze een geleidehond en begon ze aan de studie maatschappelijk werk. “Dat was bij tijden heel confronterend: alleen al het rondlopen op zo’n ‘gewone’ school met een hond. Iedereen kijkt naar je, want je bent anders. Dat maakte me heel onzeker, ik was bang dat er iets mis zou gaan.”
Maar het studeren gaf haar ook vertrouwen terug. Het zorgde ervoor dat ze dingen ging ondernemen. “Als je thuis zit dan doe je toch niet de dingen die je niet durft. Nu werd ik er toe gedwongen.”
Zo was alleen met de trein reizen voor Kim een probleem. “Ik wist dat ik het kon en ik wist ook dat ik hulp durfde vragen maar ik deed het niet. Het was een te grote stap. Als ik zou gaan reizen zou ik in de kijker lopen. En dan denk ik alleen maar: als het maar goed gaat, als mijn hond maar naar de deur loopt, als er maar geen perronwijziging is. Ik ben behoorlijk perfectionistisch. En als het fout gaat dan sta je toch voor schut.”
Op een goede dag is ze gewoon de trein ingestapt. “Dat was erg eng. Maar het ging hartstikke goed. Ik was zo trots op mezelf. Het gaf me zoveel vrijheid terug dat ik ook alleen op school durfde rond te lopen.”
Inmiddels heeft Kim een nieuwe relatie, met Berry. Berry is ziend en verbaast zich soms over haar geheugen. “Als ik iets kwijt ben in huis dan vraag ik het Kim. Ze weet negen van de tien keer waar ik dingen bewaar.” “Ja”, antwoordt Kim “in mijn huis weet ik waar de dingen zijn. Het is een kwestie van trainen. Je kunt niet even kijken dus moet je alles onthouden.”
Op haar werk is geheugen niet voldoende om goed te functioneren.
“Ik heb een computer met brailleleesregel nodig, dat is een speciale computeraanpassing voor blinden. Anders kan ik mijn werk niet doen. Verder ben ik afhankelijk van de bereidheid van andere mensen om spullen in aangepaste vorm aan te leveren.” Dus niet een briefje schrijven maar iets op cassette opnemen.
Kim heeft zelf haar huis ingericht. Het moest er uitzien zoals zij dacht dat het mooi zou zijn. “Ik heb kunnen zien dus ik weet precies wat kleuren zijn en wat bij elkaar past.” Haar lievelingskleur is zwart.
“Ik heb een kledingkast vol met zwart. Het is alleen niet zo handig met mijn nieuwe geleidehond. Als hij bij me zit dan zitten mijn zwarte kleren vol blonde haren.”
Bron: Oogcontact, najaar 2001
Oogcontact magazine is een uitgave van het Oogfonds en verschijnt driemaal per jaar. Als u Oogcontact wilt ontvangen kunt u zich aanmelden via
aanmelden nieuwsbrieven.