28 april 1991 – 28 april 2021
Dat betekent dat ik vandaag al 30 jaar niet zie en dat Baukje en Henry al 30 jaar niet meer leven. Het wordt een kroonjaar genoemd maar het is geen dag met een gouden randje, eerder zoals mijn moeder ooit zei: een zwarte dag voor altijd.
Nu zegt tijd me weinig. Wat is nou 30 jaar? Dat is zowel lang als kort, het is maar hoe je ernaar kijkt. Het zegt sowieso nooit, in geen geval iets over óf en de mate waarin je iets verwerkt hebt. Toen ik ging studeren, ruim 2 jaar nadat ik blind werd, werd er gesuggereerd door een medestudent dat ik “er dan al lang aan gewend was”! Tja, misschien in praktische zin voor een groot deel, maar emotioneel, mentaal went het nooit. Dus in dat opzicht zegt tijd zo weinig.
Goed, terug naar vandaag… Misschien geen dag om te vieren, wel om te herdenken. Tevens een moment om erbij stil te staan dat ik, ondanks alles, kan concluderen dat ik blij ben dat ik nog leef. En ook dat ik geluk heb gehad een bijzondere man ontmoet te hebben die er al 26 jaar voor me is en naast me blijft staan.
En zo zie je; er is altijd wel een reden te bedenken om iets, of het leven, te vieren! Wij gaan dadelijk naar een terras!
Over tijd gesproken, de foto is ook al ruim 10 jaar oud!
Mooi om te herdenken en daarna naar het terras te kunnen. Ik wens je sterkte en een mooi jaar toe ☀️
Jeetje Kim, 30 jaar geleden. Ik weet nog zó goed dat het nieuws op het ROC (waar Baukje de opleiding tot apothekersassistente volgde) insloeg als een bom. Iedereen was er stuk van!
Zo’n 20 jaar later kwam ik bij toeval (mooi verhaal ook…) in contact met jou, en vanaf dat moment verzorgde jij een keer per jaar mijn lessen met het thema: “leven met een handicap.” We hebben vanaf dat moment stilletjes contact, zelfs nu ik al jaren niet meer op het roc werkzaam ben, en dat waardeer ik enorm. Je was zelfs bij mijn afscheid. Hoe bijzonder was dat. Ik vind dat je het leven opgepakt en omarmd hebt, lieve Kim. Ik heb veel respect voor jou en dat wil ik juist op deze dag nog eens extra benadrukken. Liefs en knuffel voor jou, en natuurlijk ook voor je steun en toeverlaat, jouw Berry!
Dank je wel lieve Lian, voor je hartverwarmende woorden. Het ontroerde me enorm!
30 jaar! Ik herinner me dat nog heel goed en hoe je er uitzag op de IC. Heel veel respect lieve Kim, geniet van je terras! ❤️
Die dag weet ik nog heel goed. We zaten op het ROC in de toetsweek. En ineens stond alles op z’n kop. Jou kende ik toen nog niet. Dat kwam pas toen je mijn neef Berry leerde kennen. Toen ik er achter kwam in welk ongeluk jij betrokken was geweest was dat heel onwerkelijk. Omdat ik ook iemand kende uit dat ongeluk, mijn klasgenote… mooi dat je deze herinnering deelt. Het laat zien van hoe diep jij gekomen bent. Geniet van het terrasje vanmiddag.
Dank je Audrey! Later, soms veel later, hoorde ik over de impact die het op velen gehad heeft. Het heeft vele mensen geraakt. Begrijpelijk maar ook een beetje onwerkelijk, zoals alles voor mij in het prille begin onwerkelijk was. Het was hoofdzakelijk overleven, verwerken kwam pas later.
Zondag 28 april 1991 was een keerpunt in ons leven, van jou én van ons als ouders. Wij hadden grote plannen: een fietstocht naar Nice, voor het eerst zonder jou en je oudere zus op vakantie. Jij was net 18 geworden en zou er een mooi jaar van gaan maken, om te beginnen twee dagen later Koninginnedag gaan vieren in Amsterdam. Je zag het helemaal zitten. Maar dat ging niet door. Wij zaten ’s avonds aan een trappist toen de Udenhoutse politie belde. Ja het klopt, Kim van Iersel is onze dochter. Er was een ongeluk gebeurd met vier zwaar gewonden, twee jongens en twee meisjes, alle vier zijn naar het ziekenhuis gebracht. Even later belt de politie weer met de mededeling dat een van de twee meisjes was overleden, maar hoe ze heette wist hij niet! Wij met grote spoed naar het ziekenhuis. Dat was het begin van een zware tijd, voor ons, maar meer nog voor jou. Je krabbelde overeind, braille leren, revalidatie en een HBO-diploma halen, knap hoor, alleen de deur uit, met de geleidehond naar het station, met de trein naar Den Bosch en dan die studie. Om trots op te zijn! Een groot deel van die dertig jaar is Berry er voor jou, hij heeft licht gebracht in de duisternis, ook om trots op te zijn. En dat zijn wij!
Jan en Ria
Geweldig verwoord Ria! Wat een enorme liefde spreekt uit deze woorden!❤
Ja hè Meia, dikke tranen hier!
hier ook, zo moeder zo dochter! ❤
Wat hebben jullie het mooi verwoord, Kim en Ria!
En ja, dito hier.
Als de dag van gisteren herinner ik me dit. Respect voor jou Kim hoe je hiermee omgaat. Je bent een baas! ❤️❤️
❤
Alweer 30 jaar geleden… Ik weet nog als de dag van gisteren dat heel Udenhout in diepe rouw was. Vrienden van de Schelf waar iedereen iedereen kende.
Kim, ik heb veel respect voor jou. En heel knap dat jij met Berry de draad van het leven gelukkig weer op gepakt hebt. Wij steken een kaarsje voor jullie op vanavond.
Diep respect hoe jij je er doorheen geslagen hebt!!! Ik heb je in het ziekenhuis zien liggen en word nog vaak herinnerd aan dit feit, want kom nog vaak de moeder van Henry tegen. Gaat je goed Kim en geniet ervan !!! ❤❤❤
En geen spat veranderd. En mijn lieve vriendinnetje! ❤️
Ik heb pas enkele jaren geleden over jouw heftige verhaal gelezen. Diep respect voor jouw positieve instelling. ❤️ Pluk de dag en geniet van een zonnig terrasje vanmiddag!
Kim, heel mooi neergezet.
En wat jij schrijft dit vergeet je nooit.
Maar wat jij in deze 30 jaar bereikt hebt En doorgezet hebt dat toont jouw sterke karakter en sterke persoonlijkheid. En daar mag jij heel trots op zijn.
En ook wij zijn trots op jou. En natuurlijk ook op Berry want ook daaraan heb jij een maatje voor het leven.
Kim, sterkte voor vandaag.
En als je nu nog op een terrasje zit; proost en geniet ervan.
Wow Kim, alweer 30 jaar geleden; zal die dag nooit vergeten. “Time flies, memories stays”❤️❤️
Respect meid
♥️❤
ik kan het me nog goed herinneren. Nathalie en ik hebben je toen nog bezocht in het ziekenhuis.❤
alweer 30 jaar geleden, bewondering voor jouw Positiviteit!
Hoe goed beschreven Kim en goed dat je deze ommekeer in je leven herdenkt. Fijn dat je ook de mooie dingen beschrijft die je zijn overkomen, zoals Berry, die in je leven kwam. En wat schrijf je toch goed! ❤
Sterkte, Kim, en diep respect!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Respect Kim! ❤️
Dag lief nichtje,
Mooi geschreven. Ik denk dat iedereen die jou kent, nog weet wanneer je het nieuws van jullie ongeluk hoorde. Wij hoorden de sirene geluiden en achteraf beseften we dat die voor jullie waren geweest. Als ik in de Schoorstraat kom, denk ik er ook nog vaak aan, ook al is de betreffende boom al lang weg. Het heeft inderdaad veel mensen geraakt.
Ik heb veel bewondering voor hoe jij met het ongeluk en het verdriet bent omgegaan. Ik herinner me dat je ooit iets dergelijks hebt gezegd als dat je zoiets nooit accepteert maar ermee leert omgaan. En dat heb je knap gedaan! Liefs Lonneke
Dank je wel, Lonneke, voor je reactie en mooie woorden!
Liefs terug van mij!
Respect Kimmetje. Voor jullie alle twee!
In mijn herinnering voelt t als gisteren. Heel knap hoe je je weer herpakt hebt Kim, chapeau!❤
Ja hè Thomas, tijd zegt zo weinig.
Soms helemaal niets..
Mooi beschreven Kim! Geniet van alles!
Ben er even stil van en ik heb bewondering voor de krachtige eigenschap van ‘dankbaarheid om wat er wel is’ die je hebt en tentoon stelt.
Nog steeds veel respect voor jou. 30 jaar zijn omgevlogen.
Goed om bij stil te staan en prachtig verwoord.
Wij dragen jou, Berry en je ouders in ons hart en bewonderen de kracht van jullie om het leven te vieren.
Jeetje is dat al 30 jaar geleden.
Het staat ook mij bij als de dag van gisteren.
Knap waar je nu bent gekomen en met je lieve Berry.
Bewondering voor jou lieve Kim.
Dikke knuffel van Viv♥️
Al 30 jaar; voelt soms als de dag van gisteren. <3
Mooi Kim
Alleen maar bewondering voor jullie samen.
Respect ❤️
Ieder Licht veroorzaakt een Schaduw
Velen staan graag in het Licht
Sommigen worden ongewild de Schaduw ingeduwd
Bedenkt echter goed
Dat Ge de Plaats waar Ge staat uiteindelijk zelf kunt kiezen
Laat Ge echter nooit bedelven onder de Schaduw…
30 jaar geleden… Dat betekent dat ook ik terug ga in de tijd… Want het opkrabbelen en opbouwen waar jouw moeder het over heeft gebeurde in eerste instantie
op een plek waar ook ik bezig was op te staan… En binnenkomend als een klein, verlegen muisje heb ook jij vrij snel ‘ingezien’ dat:
Some believe one can change his/her Destiny
My belief is that Destiny will be revealed along the way…
A perfect Blossom is a rare thing
One can search a whole lifetime looking for one
And still… this will not be a wasted life…
30 jaar is een lange tijd, Kim… De hobbels die we moesten gaan nemen in een donkere wereld… en ondanks het feit dat we iedere dag nog steeds worden geconfronteerd
met die hobbels is het denk ik veilig om te zeggen dat we op dit moment zijn waar we willen zijn… En dus, Loo Erf-maatje… Blij nog steeds te merken dat we nog steeds in staat zijn om te leven volgens het Eeuwen-oude motto:
Geraniums hebben ze toch niet in onze maat…
Liefs Fred
Daar kan ik weinig aan toevoegen! Dank je wel Fred. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, onze wandeling over de atletiekbaan, onze gesprekken.
Dat heeft me ontzettend geholpen en goed gedaan.
Zo ontzettend bijzonder hoe jij je leven hebt opgepakt. Ik heb er enorm veel respect voor! En jij en Berry zijn een mooi stel.