Omgangsvormen

Nieuwe columnist

Eind vorig jaar werd ik benaderd met de vraag of ik interesse heb om columns te gaan schrijven voor de Stem van Grave. Eerder zijn 3 interviews met mij in dit blad gepubliceerd. Deze kunt u in de categorie Interviews teruglezen. Ik heb ja gezegd en onlangs is mijn eerste column gepubliceerd!

Op de volgende wijze werd ik geïntroduceerd:
Nieuwe columnist voor rubriek Blindganger
Kim en Berry
Kim van Iersel, geboren in 1973, gaat columns schrijven voor onze rubriek Blindganger. Ze wisselt af met onze vertrouwde columnisten Monique Meulen en Wim Pierik. Kim is eerder geïnterviewd voor de Stem van Grave door onze redacteur Truus Rütter toen ze op 18-jarige leeftijd blind was geworden na een ernstig auto-ongeluk.
Na een intensieve periode van revalidatie voltooide zij de opleiding Maatschappelijk werk aan de hogeschool in Den Bosch. In 1999 trouwde zij met Berry. Tegenwoordig is Kim vrijwilliger bij een belangenbehartiger voor mensen met een handicap en geeft ze voorlichting en gastlessen op scholen. Ze houdt van sporten, lezen en theater. Ook heeft ze een eigen website – www.kimbervie.nl – over blindheid in de praktijk en allerlei andere onderwerpen die haar interesseren.
Welkom bij de Stem van Grave, Kim!

Column Blindganger

Deze column wordt beurtelings geschreven door Kim van Iersel, Monique Meulen en Wim Pierik. Allen zijn blind.
Kim van Iersel 1973 is getrouwd met Berry en woont in Tilburg.
Kim

Omgangsvormen

Op een middag liepen mijn man Berry en ik naar Het Spoor, een soort wijkcentrum in mijn woonplaats. Ik ga daar iedere week sporten in een zaaltje, samen met anderen die blind of slechtziend zijn. Die dag echter waren we veel te vroeg. We gingen zolang bij de bar aan een tafeltje zitten waar ook anderen zaten. Het bleek personeel te zijn dat pauze hield. Op een gegeven moment hoorde ik een van hen aan Berry vragen: “Hoe weet ze hoe laat het is?”

Ik moest even denken… ‘hoe weet ze hoe laat het is??’ Ik zit voor je hoor! Dus zei ik tegen haar dat ze dat ook best aan mij mocht vragen. En voegde eraan toe dat ik Kim heet en dat dat handig is om te weten voor als ze mij aan wil spreken. Oh ja, ik legde haar ook nog even uit hoe een braillehorloge werkt! Misschien was het ijs nu gebroken en zou ze mij in het vervolg rechtstreeks benaderen.

Een week of wat later liepen we in de stad tot Berry en iemand anders elkaar hartelijk begroetten. Ik had op dat moment geen idee wie dat was. In het stadscentrum kun je iedereen tegen het lijf lopen en soms is het lastig een stem te herkennen. Ik vermoed dat ik een beetje bedenkelijk of afwachtend keek want een vrouwenstem zei plots: “Ze weet zeker niet wie ik ben?”

Oh jee gaan we weer. Ik geloof niet dat ik goed ben in het onderdrukken van wat ik voel, mijn gezicht spreekt vaak boekdelen. Het zal nu op onweer hebben gestaan denk ik! Ik zei dat ze, met de nadruk op ZE, dat inderdaad niet weet. De vrouw mompelde nog gedag en wist niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken.

Ik had dus nog steeds geen idee wie dat was tot Berry me vertelde dat het dezelfde vrouw was als in Het Spoor, die toen met dat braillehorloge! Ooohh die!

Ja, misschien moet ik met sommige mensen meer geduld hebben of moet ik duidelijkere voorlichting geven of, en dat kan ook, accepteren dat niet iedereen even goed om weet te gaan met iemand die blind is.

Mijn probleem is dat ik het moeilijk vind met hén om te gaan omdat zij me zo duidelijk laten voelen dat ik blind ben, afwijk van wat voor hen normaal is.
Maar mag en kun je wel verwachten dat iedereen op een natuurlijke en vanzelfsprekende manier omgaat met mensen met een handicap?

Uit de Stem van Grave 71.1, maart 2021
Fotografie Henk Hoedemaekers

Mijn tweede column: Verrassende ontmoeting
Mijn derde column: (on)toegankelijk internet
Mijn vierde column: Vrije tijd en toegankelijkheid

KSBS

KSBS
De Katholieke Stichting voor Blinden en Slechtzienden (KSBS) werft sinds 1887 fondsen om blinde en slechtziende mensen betere kansen te bieden in het leven.
Bent u geïnteresseerd in oogziekten en wat daar aan te doen is? Hoe blinde en slechtziende mensen leren leven met hun beperking? Hoe het is voor ouders om een kind te krijgen met een oogprobleem? Hoe blinde kinderen spelen met leeftijdgenootjes? Of het mogelijk is dat slechtziende mensen hun rijbewijs halen? En bent u benieuwd welke projecten de KSBS zoal ondersteunt in Nederland en andere landen?
U leest het in De Stem van Grave!

Via dit audiobestand kunt u de column beluisteren. Deze is opgenomen in de gesproken versie van De Stem van Grave.

20 reacties

  1. Hoi Kim,
    Ik ken je natuurlijk persoonlijk, een beetje dan… want je bent getrouwd met mijn neef. Soms vind ik het ook nog moeilijk over hoe ik je het beste kan benaderen of aanspreken. Zeg ik dan gewoon, hoi Kim, Audrey hier. En als ik koffie voor je neer zet kan ik dan gewoon zeggen dat ie recht voor je staat of bij je linker of rechterhand. Ik weet dat Berry je dat vaak ook zal aangeven. En ik weet dat je in veel dingen aan een half woord genoeg hebt. Leuk dat deze uitdaging nu op je pad is. Succes.

  2. Dank je voor je reactie, Audrey! Je zegt het precies goed, je naam noemen is altijd prettig en dat geldt ook voor als je iets voor me neerzet. Soms gebeurt dat ook in de horeca, dat men zegt waar men wat neer heeft gezet. Is misschien niet per se nodig maar ik vind het altijd bijzonder attent. Sommigen hebben/doen dat van nature, anderenmoet het leren en weer anderen leren het nooit! 😉

  3. O Kim wat bizar! ‘Ze heeft zeker geen idee wie ik ben’
    Het is bijna hilarisch te bedenken dat dit soort mensen echt bestaan, als het niet zo pijnlijk was.

  4. Leuk zeg! En goed dat je het deelt, kan ik ze blijven lezen.
    Inderdaad ongemakkelijk als mensen zo met je omgaan. Gelukkig dat dat niet vaak gebeurt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.