De stem, door Memorabele

De stem

Zoekende naar hun eigen leven en stem.
Zo begonnen ze voordat ze elkaar kenden,
wachtende op het moment dat de ontmoeting aanstaande was.
Een natuurlijke klik in het heden was als vanzelf,
even geruisloos als onontkoombaar ontstaan.
Beelden en toon van elkaar lagen al vast in hun herinnering van lang geleden
zo leek het wel, zo sterk was hun band.
Vanzelfsprekend in hun ontvankelijkheid en rust hadden ze elkaar ontdekt.
Zo kwamen ze nader tot elkaar,
als een tweeling die elkaar eindelijk gevonden had.
Muren vielen achter hen in hun stukken,
ze liepen voor de brokstukken uit zonder om te zien.
Vastbesloten waren zij om onbekneld te leven,
hoewel ze wisten dat de dans van de euforie altijd veel korter duurt
dan het stilzitten op een bank tot de nacht valt.
Maar het maakte hen niet uit, integendeel.
Zij sloegen de vleugels naar elkaar uit,
ze voelden en wisten dat ze zielsverwanten waren.
Hun lot was al bezegeld.
Ze vlogen over het landschap
van wat eerst hun horizon had betekend
naar nieuwe gebieden in de verte.
Pas later begonnen ze te luisteren.
Naar hun eigen stemmen.

Die eerste keer herinner ik mij nog goed.
Het was een zonnige lentedag,
de natuur stond in bloei.
Als ze eraan terugdachten
voelden zij nu nog de huiver
van de doordringende lach van hun geluk,
de warmte van hun voorhoofd,
maar vooral ook die stem…
Hun stemmen waren zo zwierig,
zuiver en uitbundig
als het ruisen van de zee bij opkomende vloed..
VLINDER en IK.. we hielden van elkaar…

Auteur: Memorabele