De dans

Ik heb je mijn uitnodiging gestuurd, het briefje op mijn handpalm bij het vuur van het leven geschreven. Spring niet op en roep: ´Ja, dit is wat ik wil! Laten we het doen!´ Sta alleen rustig op en dans met me mee. Toon me hoe je je diepste verlangens volgt, in een neerwaartse spiraal naar… Lees verder De dans

Woorden, het zijn maar woorden

Gabriël Smit (1910-1981) uit: Op mijn woord (1968) Woorden Woorden groeien mee, met de jaren worden ze zwaarder, ze raken bemanteld met onderzees gewas, mosselen, een stuk van een wrak, wieren ijl als oud mensenhaar, onrustige planthanden, verraad van bovenglans, verdronken land, algen dralend boven zwart zand. Daarom moet ik ze altijd vertalen, loswrikken, ophalen,… Lees verder Woorden, het zijn maar woorden

Ver maar toch dichtbij

Ver maar toch dichtbij Onderstaand gedicht, Ver maar toch dichtbij, ontving ik van Ludo Coulier. Hij schreef dit naar aanleiding van een schilderij van zijn vrouw, waarin ze een wereld afbeeldt waarin alles wat zo veraf lijkt, toch dichtbij is.

Zeven mannetjes

De zeven mannetjes Er waren eens zes mannetjes, Door elkaar zo teer bemind Ze waren elkanders bondgenoot, Elkanders beste vrind. Maar toen kwam er een mannetje Dat pestte er op los Niemand kon er onderuit En ieder was de klos. Hij brak van elk hun hartje En ze dreven langzaam uiteen Ze waren allemaal zo… Lees verder Zeven mannetjes