Alles

7 reacties

1. Nou gelukkig maar dat we niet alles weten, het leven zou niet spannend meer zijn dan 🙂

   Beantwoorden

2. Nou, ik denk dat het leven dan niet alleen niet spannend zou zijn maar dat er dan misschien wel helemaal geen leven was. Of een onleefbaar leven. Moet er niet aan denken…

   Beantwoorden

3. Inderdaad… wat zou de zin van het leven zijn als je niets hoefde te ontdekken, niets hoefde te ervaren, simpelweg omdat je alles al weet…
   Wat zou al dat uiterlijk vertoon, en al die andere materiële zaken, en wervelende emoties dan voor nut hebben?
   Wat is “alles” nou anders dan een spiegel, in de hoop dat wij erin zullen kijken en uiteindelijk zullen inzien?….
   Helemaal niets.. dus hetgeen dat alles weet, leeft niet zoals wij het kennen.. Het IS..
   Bovendien is het alwetende ook constant in wording, omdat alles constant vooruitgaat en evolueert…. Dan zou het Alwetende simpelweg het collectieve bewustzijn voorstellen, dat alle ervaringen van alles verzamelt 😆 ….

   Beantwoorden

4. Álles is gelijk aan Niets,… en niets ís alles en daar kom je pas achter,… geheel Ál in één, alleen dus,…
   Jep… een mysterie, voor de mens gelijk aan sáái, dóód, zíjn, báh,… en toch er voor gaan 😉
   Groet Roy

   Beantwoorden

5. Roy, dat ‘alles is niets, niets is alles’ kan ik, geloof ik, wel volgen. Die andere zin niet. Wil je dat eens toelichten?

   Beantwoorden

6. Euhhh,… eigenlijk het proces van de spiraal Kim. De ontwikkeling van de Punt in de Cirkel, die verbinding maakt, …
   En dan de beweging zowel naar bóven als naar ónder ontwikkelt. Het aangename willen wij omhelzen (omhoog), het onaangename afstoten (omlaag). Vertel dit, en iedereen snapt het, doch het dóén vindt men zweverig, infantiel, bijglovig, indolent, zelfs achterlijk …
   Tót … het moment aanbreekt van “gedwongen doen”, bv. met een breuk van relatie, verlies van geliefde, onheil, rampspoed etc. etc. etc.
   Die spiraal vind ik zelf het meest mysterieuze symbool ooit uitgevonden 😉
   groet Roy

   Beantwoorden

7. Oké, dat begrijp ik. Het aangename willen omhelzen, het onaangename afstoten. Maar worden wij allen zo niet gesocialiseerd? Het begint al als kind, als je je pijn gedaan hebt wordt er een snoepje op gelegd, een aai over gegeven, zo en dan voel je het niet meer hè! Misschien idioot voorbeeld maar toch.
   Als je mensen vertelt dat het niet goed gaat voelt die ander zich vaak ongemakkelijk. Die wil proberen jou weer aan het lachen te krijgen, probeert oplossingen te zoeken, of erger, gaat dingen zeggen als: ach, het gaat wel weer over, het komt wel goed, je bent de enige niet…! Terwijl ik vind dat verdriet en ‘negatieve’ emoties, zo die al bestaan, er ook mogen zijn. Juist door al het onaangename weg te drukken komt het dubbel zo hard terug.

   Beantwoorden

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.