Heden en verleden

Heden en verleden

Ik ben in mezelf gekeerd
Ik zie alleen mezelf Spiegel
Omdat ik mijn ogen altijd dicht heb
word ik niet steeds herinnerd aan het heden
Dat wat ik zie is een herinnering aan het verleden

Als ik mij een beeld vorm van het heden
Zie ik het verleden
Ik herken alleen wat ik al ken

Maar mijn herinneringen vervagen
Het heden keert zich tegen het verleden
Heden en verleden lopen steeds verder van elkaar weg

4 reacties

  1. Gezichtsverlies,… het allerergste wat een Oosterling kan overkomen … is echt vreselijk.
    Hoe ben je tot deze overpeinzing gekomen Kim ???
    Groet Roy

  2. Oké Roy, om goed op je vraag in te gaan moet ik even een en ander over mezelf vertellen.
    Dit gedicht moet je lezen vanuit mijn huidige ervaring/beleving van de wereld om me heen, de voor anderen zichtbare wereld. Voor mij is ie
    dat niet meer. Op mijn 18de raakte ik betrokken bij een ernstig verkeersongeval. Hierdoor verloor ik mijn gezichtsvermogen, vandaar de
    titel gezichtsverlies. De beelden die ik zie zie ik in mijn hoofd, het zijn herinneringen, geen afspiegelingen van de werkelijkheid.

  3. Ah,… had dat al gaandeweg op je heerlijke Weblog hier begrepen, Kim :Knipoog:
    Er schuilt een bijna vreemde overeenkomst in onze wezens, vanwege het visueel werken in mijn beroep, het niet-visueel zijn van jou, wat je als gezichtsverlies interpreteert, en mijn reactie van het gezichtsverlies in het Verre Oosten …
    Denk niet dat dit zomaar een toeval is, en ben echt heel blij jouw Webloggie gevonden te hebben, dankzij Egon van Psyche… ook al zo typisch
    groet Roy

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.