Heden en verleden
Ik ben in mezelf gekeerd
Ik zie alleen mezelf 
Omdat ik mijn ogen altijd dicht heb
word ik niet steeds herinnerd aan het heden
Dat wat ik zie is een herinnering aan het verleden
Als ik mij een beeld vorm van het heden
Zie ik het verleden
Ik herken alleen wat ik al ken
Maar mijn herinneringen vervagen
Het heden keert zich tegen het verleden
Heden en verleden lopen steeds verder van elkaar weg
Gezichtsverlies,… het allerergste wat een Oosterling kan overkomen … is echt vreselijk.
Hoe ben je tot deze overpeinzing gekomen Kim ???
Groet Roy
Oké Roy, om goed op je vraag in te gaan moet ik even een en ander over mezelf vertellen.
Dit gedicht moet je lezen vanuit mijn huidige ervaring/beleving van de wereld om me heen, de voor anderen zichtbare wereld. Voor mij is ie
dat niet meer. Op mijn 18de raakte ik betrokken bij een ernstig verkeersongeval. Hierdoor verloor ik mijn gezichtsvermogen, vandaar de
titel gezichtsverlies. De beelden die ik zie zie ik in mijn hoofd, het zijn herinneringen, geen afspiegelingen van de werkelijkheid.
Ah,… had dat al gaandeweg op je heerlijke Weblog hier begrepen, Kim
Er schuilt een bijna vreemde overeenkomst in onze wezens, vanwege het visueel werken in mijn beroep, het niet-visueel zijn van jou, wat je als gezichtsverlies interpreteert, en mijn reactie van het gezichtsverlies in het Verre Oosten …
Denk niet dat dit zomaar een toeval is, en ben echt heel blij jouw Webloggie gevonden te hebben, dankzij Egon van Psyche… ook al zo typisch
groet Roy
Huuuuhhhh? Hier staat een heel Kimbervieachtig tekstje!
Je bent al veel verder dan ik dacht!!!!!!