Ver maar toch dichtbij
Onderstaand gedicht, Ver maar toch dichtbij, ontving ik van Ludo Coulier. Hij schreef dit naar aanleiding van een schilderij van zijn vrouw, waarin ze een wereld afbeeldt waarin alles wat zo veraf lijkt, toch dichtbij is.
Ver maar toch dichtbij
Als heinde eindeloos verre lijkt,
is zijdezacht zo stug als staal,
dan tuur ik naar de maan
alsof jij in mijn ogen kijkt.
Als heimwee mijn gemoed betraant
en mijn verlangen tot liefde brandt,
dan zie ik in de sterren
jouw blik die mij ’t bedaren maant.
Als hemelblauwe lucht, met kou en kilte mengt
omdat ik je niet voelen kan,
dan weet ik dat de zon
jou met haar warme stralen bij mij brengt.
Ludo Coulier
Meer gedichten van Ludo Coulier
Ook op mijn homepage kunt u enkele gedichten van Ludo lezen.