liefste niemand weet hoe wij in eerdere levens
elkaar voorbij liepen of de bus misten waar één
van ons beiden in zat of jij mijn zuster moeder
in was en het tussen ons niks mocht worden omdat
er te veel jaren of een geloof tussen ons
dreven zo plastisch als een continent zal de afstand
soms geweest zijn ik was misschien druk in de weer met
het uitvinden van vuur terwijl jij en je vrijer
ginds over de oceaan de kaarsen ontstaken
hou ik je alweer te stijf vast ik wil je niet
fijnknijpen maar ik ben bang en blij tegelijk dat
er nooit meer tussen ons zal zijn dan dit heelal
waar we niet bij elkaar kunnen komen omdat het
te klein is voor het verdriet van twee die één worden
liefste laat tijd ons uit elkaar rukken als we een voor een
doodgaan wij slaan terug met bruggen van woorden
Dit gedicht is gemaakt door Tsead Bruinja en u kunt de
Friestalige versie hier beluisteren.
Wat een fantastisch mooi gedicht, die doorloop van tekst roept de vertwijfeling van de spreker bij je op, zijn onmacht ligt als een deken over het gedicht heen, je gaat je meteen met de hoofdpersoon vereenzelvigen. Kwaliteitskeuze, Kim!