September 1903

september 1903

Laat ik mezelf tenminste nu bedriegen met illusies,
dan merk ik de leegte van m’n leven niet.
Zo vele keren ben ik zo dichtbij geweest.
En hoe verlamd, hoe schuchter was ik,
waarom hield ik m’n lippen op elkaar Vinger over mond: geen commentaar
terwijl mijn lege leven in mij weende
en mijn begeerte zwarte kleren droeg.
Zo vele keren zo dichtbij te zijn geweest,
bij de ogen, bij de zinnelijke lippen,
bij het gedroomde, geliefde lichaam.
Zo vele keren zo dichtbij te zijn geweest.
K.P. Kavafis
Meer lezen over deze dichter:
Kavafis: leven na de onsterfelijkheid

6 reacties

  1. Erg mooi, maar wel vrij pessimistisch.Maar wel herkenbaar, hoe raar dat misschien ook klinkt. Denk dat mensen vaak wel een ‘leegte’ voelen en zich daar d.m.v. illusies of denkbeelden overheen proberen te zetten. Beetje wegstoppen denk ik. We doen alsof er niets aan de hand is, maar ondertussen… Ja, wel heel mooi.

  2. Ja, ik zie er ook onvervulde wensen in terug. Hoe het had kunnen zijn. En ook ik denk dat de meesten wel eens een gevoel van leegte ervaren. Maar normaal gesproken (?) wordt dat niet bespreekbaar gemaakt.
    Hoe gaat het met je? Goed. Dat is toch het standaardantwoord. Moet je eens kijken wat er gebeurt als je zegt: slecht. Mensen schrikken. En dan volgen er meestal reacties als: gaat wel weer over, het komt wel goed. Opbeurend bedoeld maar tegelijkertijd lijkt het alsof er weer geen ruimte is voor gevoelens die minder positief zijn. Terwijl we die toch allemaal kennen. En wegstoppen betekent nog niet dat ze er niet zijn. Pfff, ik draaf door!

  3. Maar een waarheid als een koe! (Of gebruik ik nu de uitdrukking verkeerd?) Ik snap precies wat je bedoelt. Zo heb ik een ‘beste’ vriend, waar ik ook gewoon stil mee op de bank tv kan zitten kijken zonder dat we wat zeggen. Of wel eens een dag hebben dat we niet vrolijk zijn en dus ook niet zoveel lachen als normaal (want je kent mijn motto: een dag niet gelachen… dat doe ik dus ook ècht elke dag!) Veel mensen waar ik wel eens mee samen ben, die kunnen dat niet. Die roepen bij mij dan ook altijd zo’n gevoel op van ‘Ik moet nu iets zeggen, anders valt het stil en dat is nu geloof ik niet goed’… Of ik kom ergens een ruimte binnen en dan is het er wel heel gezellig, maar ik voel dan toch aan dat er dingen niet kloppen. Het zogenaamde ‘schijnheilige’ gedrag. Twee mensen die elkaar eigenlijk totaal niet uit kunnen staan zitten dan ineens heel gezellig te kletsen, snap je? Alles moet inderdaad maar leuk zijn en goed, maar wil je eens praten over minder leuke dingen, heeft ineens niemand er zin in. Toch hoort het wel bij het leven!

  4. Vandaar dat we misschien op begrafenissen en crematies ook van die wisselende buien hebben? Eigenlijk droevig, maar toch ook steeds weer lachen en lol trappen. Alhoewel dit ook weer gewoon een menselijke reactie kan zijn. Je bent dan je gevoelens even niet de baas.

  5. Inderdaad, het hoort bij het leven. Maar het hoort niet in iedere relatie. En dat maakt het verschil tussen of iemand een kennis is, een vriend of goede vriend. En dat is maar goed ook. Zo iets werkt vaak intuïtief, voel je snel aan. En schijnheiligheid, ik heb er een hekel aan. Maar ik bedenk dan wel dat iemand er uiteindelijk alleen zichzelf mee voor de gek houdt.

  6. Bij begrafenissen en crematies kan het inderdaad van het ene in het andere uiterste schieten. Maar dat kan ook komen door spanning. En verder, ach, hoe je je verdriet of gevoelens uit wordt niet alleen daar, of juist niet daar, zichtbaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.