Verhuisperikelen

Verhuisperikelen

Wat de boer niet kent dat vreet hij niet zeggen oudere mensen vaak, of oude bomen moet je niet verplaatsen. Helaas is dit laatste soms onvermijdelijk. Dit geldt ook voor mijn oma (91) die met pijn in het hart ’tijdelijk’ haar geliefde woonplaats moest verlaten. Lees hieronder de achtergrond.

Dat de zorg in Nederland beter kan, is algemeen bekend. Ondanks alle inspanningen (denk aan cliëntenraden, klachtmogelijkheden, klanttevredenheidsonderzoeken, enz.) leggen zorgaanbieders in de dagelijkse praktijk nog steeds onvoldoende hun oor te luisteren bij de zorgbehoevenden: de patiënten, zorgvragers, klanten of hoe zij ook maar genoemd worden.

Zo is er in de gemeente Loon op Zand het verzorgingshuis De Venloene. Met nog enkele andere verzorgingshuizen in de omgeving maakt De Venloene deel uit van de ‘koepel’ Stichting Maasduinen. Maasduinen heeft in 2006 na een onafhankelijk onderzoek een prijs gekregen, een ‘zilveren keurmerk’, omdat het personeel er constant werkt aan verbetering van de kwaliteit van de zorg en dienstverlening. Dat zit wel snor, zou je zeggen!

Nu de praktijk. De Venloene was gevestigd in het kerkdorp Loon op Zand, tot enkele jaren terug toen op een kwade dag het gebouw moest wijken voor nieuwbouw. Fasegewijze sloop en nieuwbouw bleek kennelijk niet mogelijk en ook een stukje grond voor tijdelijke huisvesting in het dorp was niet voorhanden of het was te duur, wie zal het zeggen. De bewoners mochten in elk geval tijdelijk verhuizen naar Kaatsheuvel – binnen de gemeente Loon op Zand, dat wel! – maar toch bijna tien kilometer verder, weg uit de vertrouwde eigen leefomgeving, kerk, winkels, verenigingen, vrienden, familie, buren, enz. enz. ‘Het is maar tijdelijk,’ was de dooddoener. De nieuwbouw liet echter op zich wachten. Alles zat tegen. De aannemer ging failliet en zo nog het een en ander. Maar eind 2005 verscheen er dan toch een aannemer op het terrein. Medio 2007 zou het klaar zijn, werd gezegd. De bouw vorderde gestaag, maar traag. Er kwamen nieuwe tegenvallers en de oplevering zou najaar 2007 worden. Welke tegenvallers en wie de schuldige was, werd er niet bij verteld; ‘Den Haag’, ‘Raamsdonkveer’, het weer, de aannemer, wie zal het zeggen? Niet de directeur van De Venloene in elk geval.

Inmiddels is de verhuisdatum geprikt in de tweede week van januari 2008. De bewoners – merendeels inwoners van het dorp Loon op Zand dus – mogen Kerstmis en Oud en Nieuw nóg een keer in Kaatsheuvel vieren, ergens achteraf in een buitenwijk waar ze nooit voor gekozen hebben. Dat wordt dan plompverloren als vaststaand meegedeeld aan de bewoners, zonder tekst en uitleg, laat staan excuses. Moeten zij dit verstaan onder ‘constant werken aan verbetering van de kwaliteit van de zorg en de dienstverlening’? Hadden (hebben???) directie en bestuur van De Venloene en Maasduinen – na alle eerdere vertragingen – ten opzichte van de bewoners van De Venloene niet de morele plicht om alles uit de kast te halen zodat de Loonse bejaarden vóór Kerstmis terug in Loon op Zand zijn?

4 reacties

  1. Mijn oma van 98 woont in een aanleunwoning, gelukkig was die nieuw toen ze erin kwam, dus zij zal niet moeten verhuizen. Jammer dat er in jouw geval zo met ouderen wordt omgegaan, je hebt gelijk, niet verplaatsen zulke oude bomen.

    Love As always
    Di Mario :Dansend poppetje:

    Beantwoorden

  2. Mijn vader is niet ouder dan 76 geworden. Hij mankeerde de laaste jaren bitter wienig, totdat het aanleunwoningenwijkje opgeplust ging worden. Er werden nieuwe badkamervloeren aangebracht, dubbelglas, ander hang en sluitwerk etc., en al die tijd ‘mochten’ deze aanleuners in hun huisjes blijven. Het hele project duurde een jaar en regelmatig was een deel van de woning niet te gebruiken. Mijn vader heeft zich daar veel te druk over gemaakt, dat zat in zijn aard. Hij kreeg tijdens het klopboren een herseninfarct en is daar niet meer boevenop gekomen. Ik kan me voorstellen dat ie iets langer geleefd had als dat opplussen anders was aangepakt, bijvoorbeeld door een tijdelijke verhuizing..

    Beantwoorden

  3. Xiwel, dat is erg triest, ik kan me voorstellen dat je het liever anders gezien had. In meerdere opzichten in dit geval.
    Het levert hoe dan ook stress op, althans als je er vatbaar voor bent, het moet in je aard zitten. Een verhuizing, of zoals in het geval van jouw vader een verbouwing, levert bij de meeste mensen spanningen op, het kunnen slopende tijden zijn. En ja, het kan dus ook je dood worden.

    Beantwoorden

  4. @Kim: Mijn vader had wel aanleg om een infarct te krijgen en de kans bestaat dat ie die ook gekregen had als er geen verbouwpartij geweest was. Toch is het erg voor de handliggend dat (de stress rond) de verbouwing de oorzaak was.

    Ik denk zelf dat er nog een tussenweg is met interne verhuizingen. Verplaats de mensen tijdelijk naar een plek dichtbij de eigen woonomgeving. Bij dat opplussen van het wijkje waar mijn vader woonde hadden ze eerst kunnen wachten op natuurlijk verloop en vervolgens enkele vrijgekomen woningen op kunnen knappen. Daarna hadden die als tijdelijk opvang kunnen dienen waardoor de aannemer minder rekening hoefde te houden met de bewoners en sneller door kon werken.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.