Arbeidsgehandicapten en het gebrek aan openheid en miscommunicatie op de werkvloer

Arbeidsgehandicapten

Van Ginkel ziet niets in de regelmatig terugkerende roep om quotiëring, het verplicht stellen van een minimum percentage arbeidsgehandicapten op de werkvloer. “Alle energie gaat dan zitten in het proberen te ontduiken van de wetgeving en veel bedrijven zullen vrij makkelijk aan kunnen tonen dat ze al “voldoende” arbeidsgehandicapten in dienst hebben. Dat zijn vooral mensen die bij de eigen werkgever gereïntegreerd zijn.”

Attitude

“Het is bovendien te simpel want discriminatie bestrijd je niet door te straffen. En daar komt bij: quotiëring is gebaseerd op een verkeerde gedachte: ik zou als arbeidsgehandicapte geen baan willen krijgen vanwege mijn handicap maar vanwege mijn kwaliteiten. Daar moeten we naar leren kijken, dat vergt een andere attitude. Daar proberen wij iets aan te doen”

Negatieve beeldvorming, gebrek aan informatie en aan openheid over arbeidshandicaps; Van Ginkel schudt de voorbeelden zo uit zijn mouw. “Een trainee op het ministerie van VWS had meegewerkt aan de wet Gelijke Behandeling. Ze was blind. Toen die wet in de Eerste Kamer behandeld werd, ging ze op de ambtenarentribune zitten om het debat te volgen. Wordt ze beleefd door een suppoost op de schouders getikt met de mededeling dat ze het debat heus wel mag volgen. ‘Maar wel vanaf de publieke tribune graag.”

communiceren

“Ook beter communiceren over ziekte blijkt nog een taboe te zijn,” vervolgt Van Ginkel. “Ik ken het verhaal van een goeddeels herstelde rheuma-patiënte die, om maar te vermijden dat zij weer last zou krijgen, pijnstillers ging slikken toen zij weer een baan gevonden had. Wat gebeurt er door die pijnstillers? Die vrouw gaat zichzelf toch weer overbelasten. Met als gevolg dat zij drie jaar later helemaal in de kreukels ligt en wellicht nooit meer kan werken.
Als er van te voren open communicatie met de leidinggevende mogelijk was geweest, had dit nooit hoeven gebeuren. Allemaal voorbeelden van miscommunicatie, van verkeerde (zelf)beelden, van gebrek aan openheid.”

I am so sick, zieke man in bed

Bron van deze tekst is van internet verwijderd.

1 reactie

  1. Hoi Kim,

    Een werkgever moet inderdaad iemand aannemen op basis van zijn/haar kwaliteiten, en niet op basis van een handicap omdat het bedrijf de “minimumdrempel gehandicapten” moet behalen. Zo’n richtlijn opleggen om minstens x % gehandicapte personen in dienst te nemen, lijkt me dan ook niet correct en zelfs – als je er bij nadenkt – een discriminatie voor alle personen met een handicap.

    Persoonlijk vind ik dat solliciteren veel meer inhoud dan brieven versturen en naar sollicitatiegesprekken gaan. Het omvat b.v. ook hoe de visueel gehandicapte persoon is opgegroeid (geïntegreerd in de ziende maatschappij of niet). Als je altijd in een blindeninstituut gezeten hebt en je gaat dan werk zoeken, dan word je als het ware voor de leeuwen gegooid en dat lijkt me ook niet bepaald gemakkelijk voor die persoon. Ik ken zo toch een aantal mensen die dat toch een hele stap vinden dan. Het is jammer dat een aantal scholen hier toch geen rekening mee houdt.

    Maar ja, er zijn nog zoveel andere dingen die het slagen of mislukken van een sollicitatie beoordelen, en veel van die dingen gelden ook voor zienden hoor…

    Groetjes
    Kim, die nu maar eens gaat slapen want het is al na 4u …

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.