Het was mijn beurt

Het was mijn beurt maar bijna niet

Wat een stunt. Vandaag moest ik naar het UWV voor mijn herkeuring. Om 10:45 lopen we naar buiten, naar de auto. “Shit”, zegt Berry, “waar zijn mijn autosleutels? Die zaten net nog in mijn jas! Hoe kan dat nou?” Zucht. Doet me denken aan dit voorval.. Waar hij niet bij stil had gestaan was dat hij een andere jas had aangetrokken dan hij even daarvoor nog aan had.

Er was geen enkele mogelijkheid ons huis in te komen, alles zat potdicht en op slot, net een vesting.
Maar, ideetje! Mijn ouders wonen hier vlakbij en misschien werkte mijn vader wel thuis vandaag… En ja, het zat ons mee en van hem kregen we de felbegeerde sleutels! Toch nog op tijd voor mijn afspraak!

En ja verder deed onze misser me denken aan het volgende:
Een ezel stoot zich niet tweemaal aan denzelfden steen,
d.w.z. iemand, die eens iets nadeeligs heeft ondervonden of eene fout heeft begaan, zorgt wel, dat dit geen tweede maal geschiedt.
Te recht merkt Tuinman I, 370 op: Dat hebben wij van de Latynen. Asinus ad lapidem non bis offendit eundem. Zy zijn dan dwaazer dan ezels, die zich niet wachten voor dat geene, waar by zy zich eens qualyk bevonden hebben. Vgl. ook Cicero de Orat. Neque me patiar iterum ad unum scopulum ut olim classem Achivam offendere;
Vondel ’s Leeuwendalers, Een ezel stoot maer eens zich aen den zelven steen. De mensch wel zevenmael, en denckt niet om zijn been.
Bron